Divan şiirinde sevgili tipi: Âşık, mâşuk ve özellikleri

Divan şiirinde sevgili tipi, Doğu zevk ve anlayışına göre şekillenmiştir. Divan şiirinde sevgili denince akla gelen ilk kahramanlar Leylâ, Şirin, Zühre ve Züleyha‘dır. Gazel denen aşk şiirleri veya mesneviler içerisinde yer alan bu kadın kahramanların birçok ortak yönü vardır.

Divan edebiyatında sevgili vefasız, acımasız, siyah-kıvırcık saçlarıyla âşığı hapseden, yay gibi kaşlar ve ok gibi kirpikleriyle sevgiliyi avlayan, servi gibi uzun boylu bir tipte tasvir edilir. Bu gelenekte sevgilinin yüzü açık istiare yoluyla aya (maha) benzetilir. Ayrıca divan geleneğinde âşık sevendir. Erkeğin ilgi duyduğu güzel (dilber) ise mâşuk adını alır.

Fiziksel anlamda divan edebiyatındaki sevgili tipi

Divan şiirinde anlatılan sevgili tipi ve sevgilinin fiziksel özelliklerini şu şekilde özetlemek mümkündür:

Sevgilinin kıvırcık ve dağınık saçları vardır. Bu sebeple âşığın gönlü sevgilinin kıvırcık saçları içinde kalır. Artık âşığın aklına, sevdiğinden başka hiçbir şey gelmez.

Divan edebiyatının güzel tasvirinde esmerlik ön plandadır. Sevgilinin saçları, kaşları ve gözleri daima siyahtır. Bu anlayışı yıkıp sözgelimi sarı saçlı bir sevgiliye şiir yazan ilk şair Nedim olmuştur. Nedim’in geliştirdiği bu bakış açısına Mahallîleşme Akımı denir.

Bu şiirde sevgilinin kirpikleri ok, kaçları yaydır. Yani bakışlarıyla âşığın aklını başından alır. Aşk okuyla vurulan âşık sevgilinin peşinde deli divane olur.

Divan şiirindeki sevgili servi gibi uzun boyludur. Salınarak yürür. Bu salınma rüzgârda servinin dallarının dalgalanmasına benzer.

Psikolojik anlamda divan edebiyatındaki sevgili tipi

Divan şiirinde sevgili sürekli rakibe yüz verir. Bu âşığı çok üzer. Bu yüzden âşık sürekli şekilde bir yakınma hâli içindedir. Ancak yine de âşık kelp (köpek) gibi sıfatları yakıştırdığı rakibe bile ayıp etmemeye çalışır.

Divan şiirindeki sevgili tipi vefasızdır. Âşığın onun uğruna göze aldığı hiçbir şeye aldırış etmez. Yer yer ona umut verse de bunu aslında onu divane etmek için yapar. Âşık her ne kadar bu durumdan rahatsız görünse de aslında Fuzûlî‘nin aşağıdaki gazelinde olduğu gibi acı aslında gerçek bir âşığın ruhunun gıdasıdır:

Aşk derdiyle hoşem el çek ilâcımdan tabîb 
Kılma dermân kim helâkim zehri dermândadır (Fuzuli)

Sevgili divan edebiyatında aslında soyut bir imgedir. Çünkü İslami edebiyat çevresinde esas olan Allah aşkıdır. Bu sebeple beşeri aşk ve sevgili aslında Allah aşkına giden yolda bir duraktır.

Hüseyin Gönel, divan şiirindeki sevgili imgesini “Divan Şiirinde Sevgiliye Dair” adlı makalesinde şu şekilde özetlemektedir:

Sevgili, divan şiirinin kendine özel aşk kurgusu içinde şekillenen en önemli tiptir. Onun değişik kimliklerde karşımıza çıkması divan şiirinin mecaza dönük ifade tarzı ile birlikte daha pek çok faktöre dayanmaktadır. İslam’da sanat anlayışı, tasavvuf, sosyal yapılanma, kültürel ve millî katkılar bunların en önemlileridir. Gerçek-mecaz ilişkisi içinde bilhassa tasavvufun etkisiyle sevgili değişken özellikler göstermektedir. Sevgili bazen tamamen soyut ve ulaşılmaz iken bazen gerçek hayattan izler taşır.

Hüseyin Gönel