Mevlana’nın “Hamdım, piştim, yandım.” sözüyle ilgili verilen temel duyguyu tasavvufta aramak gerekir. Bu söz insanın Yaradan’a ulaşmak için dünya hayatında verdiği mücadeleyi betimlemektedir. Kendini Yaradan’a adayan yürekler bu uğurda kendi nefislerini körelterek mutlak varlığa ulaşma gayesinde birleşir. Bu süreç ilahi aşkın fenafillah derecesiyle neticelenir. Bu dereceye gelen insan artık dünya zevk ve hevesinden sıyrılmış mutlak varlıkla olan bağını güçlendirmiştir. Yani, Vecd hâlinde iken gördüğü hakikatleri…