Uydurma şiirler, kalp rögarınızın sessiz çığlıkları gibi ağlar. Uydurdukça varoluşçu şiire mersiyeler yazarsınız. Aklınıza yeni bir başlık açmak gelir. Uydurursunuz. Ruh hâliniz kırıma uğrar. Birden Şeyh Gâlib okumaya başlarsınız. Biraz da Hüsn ü Aşk. Uydurma şiirler, göz kapaklarınızı defneder. Eski edebiyatın aristokrat kulluğuna soyunursunuz. Mükemmel sanat yapıyorum zannedersiniz. Uydurursunuz. “Tüm sözcükler uydurmadır.” Bunu düşünürken “Uydurma Şiirler Durağı”ndaki kasketli amcayı görürsünüz. Sentetik bir ironi üşüşür aklınıza.…